ملكوتی ها ملکوتیها – دعای مهر و محبت – دعای ازدواج – باطل کردن طلسم – زبان بند
در این پست از سایت ذکر و دعا و فال و تعبیر خواب malakootiha.com دعای طلب شفاعت از امام حسین برای آمرزش گناهان را قرار دادیم . دعای توسل به امام حسین و طلب شفاعت و آمرزش گناهان از حضرت امام حسین (ع) …
دعای شفاعت از امام حسین,دعای حاجت شفاعت از امام حسین,دعای سریع الاجابه برای شفاعت,دعای امام حسین برای شفاعت,دعای قوی و مجرب برای شفاعت
دعای طلب شفاعت از امام حسین برای آمرزش گناهان
شفاعت چیست :
شفاعت در لغت، از ریشه «شَفْع» به معنای جفت است.
«شَفَعَ» یعنی شیء را به مانند خودش ضمیمه كرد و شفاعت یعنی انضمام به شخص دیگری، در حالی كه همراه و یاور او است و از او درخواستی دارد.
این واژه، بیشتر در جایی به كار میرود كه شخصی بلندمرتبه، به دیگری كه در رتبۀ پایینتری است، ضمیمه شود.
نقطۀ مقابل آن نیز «وَتْر» به معنای واحد و تنهاست.
شفاعت در عرف، به این معناست که شخص شفیع، از موقعیت خود استفاده کند و نظر شخص صاحب قدرتی را در مورد مجازات زیردستان، عوض کند.
این نوع شفاعت در فرهنگ اسلام و قرآن، مطلقاً معنا ندارد زیرا نه خداوند اشتباهی می‌کند که بتوان نظر او را عوض کرد و نه نفوذ کسی را ملاحظه می‌کند و از کسی وحشتی دارد.
معنای صحیح شفاعت :
واسطه شدن یک مخلوق، میان خداوند و مخلوق دیگر، در رساندن خیر یا دفع شر است. علامه طباطبایی می‌گوید:
شخصی که متوسل به شفیع می‌شود، نیروی خودش به تنهایی برای رسیدن به هدف کافی نیست، لذا نیروی خود را با نیروی شفیع گره می‌زند و در نتیجه آن را دو چندان نموده، به آنچه می‌خواهد نائل می‌شود، به طوری که اگر این کار را نمی‌کرد و تنها نیروی خود را به کار می‌زد، به مقصود خود نمی‌رسید، چون نیروی خودش به تنهایی ناقص و ضعیف و کوتاه بود.
واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.
مقام برجستهاى كه خداوند به پيامبر و ائمه و علما و شهدا داده است.
مفسران تعبير «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسير كردهاند.
يكى از شفيعان هم حسين بن على علیه السلام است.
شفاعت حسين علیه السلام هم در آخرت سبب نجات گنهكاران از عذاب دوزخ است، هم در دنيا سبب فلاح و رستگارى علاقه مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاى اوست.
به فرموده پيامبر :
همه ديده ها در قيامت گريانند مگر چشمى كه در عزاى حسينى گريسته باشد كه خندان و مژده يافته به بهشت است
«كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت على مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة»
طبق احاديثى رسول خدا پاداش شهادت حسين علیه السلام را به صورت حق شفاعت براى گنهكاران امت از خدا دريافت كرده است.
حسين بن على علیه السلام شفيع شيعيان است.
در زيارتنامه او هم آمده است:
«و ان شفعت شفعت»
«فكن لى شفيعا الى الله» و «اللهم ارزقنى شفاعة الحسين يوم الورود»
در حديث است:
«ثلاثة يشفعون الى الله عز و جل فيشفعون: الانبياء ثم العلماء ثم الشهداء»
نه تنها امام حسين علیه السلام بلكه هر شهيدى حق شفاعت دارد و اين مقام را در سايه شهادت يافته است. محبان امام حسين علیه السلام به شفاعت او معتقدند و باور دارند كه بخاطر گريه و عزادارى و محبت نسبت به ابا عبدالله علیه السلام، خداوند آنان را عذاب نخواهد كرد.
ناگفته نماند كه حسين بن على علیه السلام گرچه شفيع محشر است و گريه بر او گرچه بيمه كننده از عذاب دوزخ است، ليكن لياقت شفاعت يافتن براى ما، در سايه صلاح و پاكى است.
عقيده به شفاعت حسين علیه السلام نبايد دوستداران را به گناه و معصيت، گستاخ و جرى سازد.
اين كه بگوييم:
«تمام غرق گناهيم و يك حسين داريم»، مجوزى براى ارتكاب گناه نيست.
همان گونه كه مسيحيان معتقدند مسيح به دار آويخته شد تا موجب آمرزش مسيحيان شود، عدهاى نيز از شيعيان فكر مىكنند فلسفه شهادت سیدالشهدا آمرزش گناهان امت مصطفى صلی الله علیه و آله است و اين خطاست و چنين تفكرى زمينهساز جرات بر معصيت است.
شفاعت ابا عبدالله علیه السلام درست است ولى ارتكاب گناه و بى مبالاتى در امر دين، به اميد شفاعت آن حضرت، انحراف است.
شفاعت آن حضرت شامل كسانى مىشود كه نماز و واجبات دينى را سبك نشمارند و حق مردم را تضييع نكنند و لايق شفاعت او باشند.
یکی از شفیعان روز قیامت، امام حسین(ع) است.
ایشان بنا به فرمایش پیامبر رحمت(ص)، کشتی نجات برای طوفان‌زدگان است
از این رو، هم در دنیا دستگیری می‌کند و هم در آخرت. به همین جهت، در زیارتنامه‌هاى حسینى بارها از خداوند به واسطۀ آن حضرت، تقاضاى شفاعت مى‌کنیم.
در سجدۀ پایان زیارت عاشوراى حسینى، بعد از حمد و ستایش خداوند به سبب تحمّل مصیبت آن حضرت، مى‌گوییم:
«اَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ
خدایا شفاعت حسین را روز ورود به صحنۀ محشر، روزى‌ام کن»
و به دنبال آن مى‌افزاییم:
«وَثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْق عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَاَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ
خداوندا! گام‌هاى مرا از روى صدق نزد خودت، با حسین و یارانش ثابت بدار؛ همان یارانى که خون خود را تقدیم او کردند».
بنا بر حدیث شریف کسا، هر کدام از اهل‌بیت که به پیامبر(ص) وارد می‌شوند، آن حضرت جمله‌ای دربارۀ آن‌ها می‌فرماید؛ اما وقتی امام حسین(ع) وارد می‌شود
پیامبر می‌فرماید:
«وَعَلَیْكَ السَّلامُ یا وَلَدى وَ یا شافِعَ اُمَّتى
و بر تو باد سلام اى فرزندم و اى شفاعت‌كنندۀ امتم!» نه تنها آن حضرت در قیامت شفاعت می‌کند، بلکه زائران و گریه‌کنندگان بر آن حضرت نیز به مقام شفاعت می‌رسند.
امام صادق(ع) دربارۀ مقام زائر امام حسین(ع) می‌فرماید:
«زَائِرُ الْحُسَیْنِ(ع) مُشَفِّعٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ لِمِائَةِ رَجُلٍ کُلُّهُمْ قَدْ وَجَبَتْ لَهُمُ النَّارُ مِمَّنْ کَانَ فِی الدُّنْیَا مِنَ الْمُسْرِفِینَ
زائر امام حسین(ع) شفیع صد نفر در روز قیامت است؛ کسانی که آتش دوزخ بر ایشان واجب شده و کسانی که در دنیا از مسرفان بوده‌اند».
در روایات آمده است :
امام حسین(ع) هنگام وداع با حرم جدّش لحظاتى به خواب فرو رفت و در عالم رؤیا این سخن را از جدش شنید:
«اِنَّ لَکَ فِى الْجَنَّهِ دَرَجاتٌ لاتَنالُها اِلاّ بِالشَّهادَهِ
براى تو مقامى نزد خدا تعیین شده که جز با شهادت به آن نمى‌رسى».
به یقین یکى از شئون این مقام، همان مقام شفاعت است.
